Entel Makyajı

Benim derdim başka
herkese gülümsediğim dudaklar başka,
samimiyetsiz.
Selamlarımı kitaplara gömdüm,
yüzeyimden ötesinin olmayışından iğreniyorum,
mesela dava konuşurken gülümsüyorum.
Oysa bir elde şarap, müziğe kapıldığımda,
aynı ciddiyetle onlar oluyorum.

Yürü diyorlar yürüyorum.
Bağırtıyorlar.
Kimileri arkadan, kimileri önden.
Bir an anlayacak gibi oluyorum,
kendimi en baba entelin anası sanıyorum,
halbuki hiçbir fikrim yok.

En kötüsü de hani görüyorum,
yanakları boyanmış, özgeçmişi parlatılmış,
ah sen ne sahtesin diyorum!
yine de meydana çıktığımda devirebilecekmiş gibi
hissedip
devriliyorum.

Kanatacak kadar bir öyküm yok
çoğu gibi ben de olsun diye yırtınıyorum
sonra sahteliğine kızıp, bitsin istiyorum
çağın kanseri
sıkılıyorum
suyumu çıkarıyorlar
ve bu hali hiç zevkli olmuyor.

“benimle kendi parsanda mutsuzluğuna talim olman lazımdı”
diyorsun.
başkalarına değil seni kendime anlatıyorum.
Derdim başka diyecek gibi oluyorum
Yalan,
Gerçek olmasını istiyorum
Bana eşit olabiliriz diyorsun,
senin toprağın benimkiyle beslenir diyorsun
sen hep konuşuyorsun
olmaz, tutmaz,
hayvanlardan evrildiğimizi kabul ediyorsun da
ormana çevrilen dünyanın sonuna geldiğimizi anlatıyorsun
diyorsun ki aslan bu defa ceylanla ekmeğini paylaşacak.
Çok istiyorum inanmak
karamsarlık değil,
fakat bağlandığım umut
şırıngayla çeker gibi kanını şah damarımdan geri çekti.
İnsanlar sokakta,
insanlar inanıyor.
Ben de inanıyorum.
Ben de istiyorum.