Aile Portresi

İçinden çıktığım rahme düşman büyüdüm
sigaranın sigaradan fazlası olduğunu söyleyen adama göre
nefretimi kaçınılmaz olarak kustum
nefretim kaldırımların üzerinde
vodkanın miğdemde işlendikten sonra aldığı renkteydi
nefretim bir yatakta sözümona eksikliğimi kapattığım biçimdeydi
öyle ki sevgi nefretin yarası olmuştu,
irin akıyordu içinden, içime
boğazımdan geçmiyordu,
bir türlü dolmuyordu
bir türlü boşalmıyordu
öfkem ki tırnaklarımı yüzüne geçirdiğimde bir resimden fazlasını yırtar.
aynada kim var?
reddediyorum az emdiğim göğüslerinden hak kirası kesmeni
Devlet ana kendi yavrularını böyle böyle gömmedi mi?
Batıdaki baba oğlu hatırlar mısın uçacaklardı
sıkı sıkı tembihledi, fazla açılırsa batacaktı
neden onlar gibi olamıyoruz?
ben düşmeye razıyım, kuşağımın meramı bu
biz çamurlar içinde oynamaktan zevk alıyoruz
beyazın bir renk olmadığnı öğrendiğimizden beri
kirleterek yaşıyoruz:
sana göre bedenim bir istila içinde kör müyüm?
belki..
peki ya sen körsen ve ben yaşlılığı tanıyorsam tarih kitaplarından
fakat sen unutmuşsan gençliği?
bir zamanlar sokağın koynuna kendi isteğiyle yavşamış;
çığlıkları isyan gören
bakışlarında devrim duyulan
terleri kan kokan
elbet sen değildin,
sen olanca acizliğinle kendi annenin nefretini sevgisizliğine gömüyordun
erkek gibi olunca baban sevecek sanıyordun
elbet ben sen değilim.
Atılgan Kurtların kol gezdiği
Kısa küreklerin çekildiği,
Hikmeti kovulmuş anayurdumda
kök salmayı reddettiğim için
hainim ben, sen değilim, yolunda değilim
gevurum,
sevilmesi gerekenleri
her gece rüyamda kanata kanata yok ettiğim için.
terapilerden sonra saçlarımı bir çingeneye satıp
dişlerimi piçime süt almak için satamadığımdan derdim
ben bir hayat istedim.
sen bana bir oyun verdin.

Nefretim, kuralları bozmama izin vermediğinde
zorla karnına soktuğum bıçağın keskinliğindeydi.

Seni seviyorum anne.