Benim Kelimelerim

Kelimeler eriyip kalıplara dökülüyor.

Kalıplar kırık dökük, çirkin.
Çatlaklarından kan sızıyor.
Kalıplar birbirinin aynı, süslü.
Bir kere ağzını açman yeterli.
Bazen tüm kalıplara yakışırsın.
Hak etmediğini düşünmen yetersiz.
Bazen tüm doğrulara rağmen,
senin çatlakların görünmez kalamaz.
Eziyetin bitemez.
Görülen görünmez kılınamaz.

Kelimeler donup kalıyor.

İçlerine girdikleri kaplar onları kusuyor.
Bulantı kadar doğal, rahatlatıcı,
ağzını açamadığın kadar.
Affedilmeyi beklerken kırılmak kadar yüzsüz.

Kelimeler koşup seni boğuyor.
Anlaşılmak, namütenahi,
eriyerek yok olmak mümkün.

Başkalarının Kelimeleri

Kelimeler kalıplara eriyerek dökülürler.
Derdin altı hiç yakılır mı?
Hiç söner mi?
Tırnaklarını bıraktığın bu hayattan hiç soluksuz kaçılır mı?
Durulur mu?
Sorular, sorular.
Tüm cevapları karanlığa saklamışlar.
Saklanan tüm yaşlar,
aleni, çıplak, aciz, komik.
Bir palyaçonun makyajında,
ayan beyan, tahrik edici,
gözümün içine saplanan iğneler gibi,
gerçekler acıtmaz, savaşta yaralanan askerler gibi,
bir beşiğin pamuk rahatında tırnağı kesilen bebekler gibi.
Bazı bebekler daha özeldir.
Kimi bebekler yere düştüğünde anneleri benlik sarhoşluğuyla ağlar.
Kimi bebekler yere düştüğünde anneleri zafer sarhoşluğuyla güler.
Benim bebeğim düşse de ölmez,
güveniyle hayatına rahat rahat devam eder.
Bebeğin seçim hakkı var mı?
Olsaydı, annesiz doğardı, şüphesiz.
Doğa gibi, anne gibi, baba gibi, kelepçeler gibi,
kelimelerde çözüm.
Hiçbirine alışamıyor bebek, ne güzel.
Her seferinde arzusunun nesnesine koşuyor.
Bu süt bizi zehirliyor.
Her güldüğünde bereketiyle ardından çürütüyor.
Süt, yaşam.
Yaşam, nefes.
Nefes, darlığı gerektirir.
Hani bize hiç açıklık yok mu?

Sanıyorum

Sanıyorum,
duygularım kendilerini bir ağaca asıvermiş.
Hep gülersin de soldu mu ağaç, öldürmeye yetişemez.
Üç soluk mu dumandan ya da dört?
Sanıyorum,
duygularım kendilerini bir tepeden atıvermiş.

Bir yüzüğe anlam atfetmem.
Ancak sonsuzluğa atfettiğim anlam kadar, mesela,
tüm gerçekliklerin içiçe geçmesi gibi,
gözden yaşın hem karanlıktan hem renkten akması gibi,
tüm benliğimizi birleştirebildiğimiz kadar.

Sanıyorum,
anlamlar benim ağladığım kadar.
Benden çıkma zorluğu cehenneme giden yol kadar.
Nereye gider ruhum eğer canlıysa?
Sanıyorum,
kırmak, yeni içinde bıraktığın kadar.

Güneş, Ay

Benim en iyi oyun arkadaşım karanlık sanırdım.

Kimselere göstermez,

hep çenemin altındaki kafesimde saklardım.

Neredeyse bir yıl olacak en iyi arkadaşımı satalı,

fakat biliyorum, o beni anlayışla karşılardı,

aydınlık çok çekici bir tuzaktı.

Tuzak dediysem,

yakalanmak bazı anlar esaret anlamına gelmez.

Esrarlı fakat esaslı bir esrikliğin esamesini görünce,

siz de beni anlarsınız.

Ben kopyanın kopyasıyken,

birdenbire aslını buldum.

Her şeyimi anlattım sandım aydınlığa,

o çoktan anlatamadıklarımı biliyordu.

Gün oldu güneş nasıl uzaklaşır bazen dünyadan,

hani hades kıskanır da geri alır canını doğanın,

bir kaç uzun geceliğine,

işte öyle azıcık uzaklara kaçtı aydınlığım,

 beni eski dostumun tanıdık sahnesiyle başbaşa bıraktı.

Bırakmadı da, oyun arkadaşım beni biraz özlemişti.

Ben de onu küçükken sevmesem bile

sırf kırmızısı çok parlak olduğu için yediğim elma şekerlerinin tadı gibi

tanıdık, tatlılıktan acı, dudaklarımı birbirine yapıştıran bir diş ağrısıyla karşıladım.

Karanlık benimle alay ediyor şimdilerde,

ama bu okula gitmeyi sevdiğim halde her sabah istifra etmem gibi bir alay.

Kırık dökük Türkçemle kafa bulan yeni sınıf arkadaşlarımla bir gün kanımın son damlasına kadar anlaşılabilmek için sarfettiğim güçten sonra üzerime oturan karakterim gibi artık başedebildiğim gibi bir yenik düşme hali. Gün bahara dönmekten kaçamayacaksa aydınlığım da dünyanın etrafında bir koşup bana geri gelecek biliyorum.

Çocukluk arkadaşım da biliyor.

bu yüzden biz hepimiz kafesimin üzerine örtülecek ışığı bekliyoruz,

karanlığım yeniden uyuyabilsin diye.

Biliyoruz. Benim buzu yalarken dilin yapıştığında duyduğun sancıyla eş çok dostum var kafamın içinde. hepimiz birbirimizi nefretle seviyoruz.

Emin olduğumuz tek şey aydınlığımıza tüm benliğimizle aşık olduğumuz.

ve bunun hatrına aydınlık hiç gelmese bile olur, fakat geldiğinde işte o zaman

ailemin en sevdiğim büyüklerinin hala nefes aldığı bayramlarda gelecekten herkesin habersiz olduğu ve hatırdan değil gönülden gülündüğü, bisiklet sürmeye göz dikebildiğin yaşta gurbetten gelip de ilk bayram harçlığını aldığındaki mutlulukla dolarız.

O zamana kadar eski dostumla ben birer sigara içip uyuyacağız,

Günaydın diyenimiz aydınlığımız olana kadar.

Seni seviyorum hayatım... sonsuzluğu aklın almadığı yere kadar.

Söz

Sözün kanadını kırmışlar da yazıya dönmüş.

Kadın da yorulmuş insanları kını bellemiş,

içlerini yarmış, bedenlerine sığamamış.

Doğurduğu tüm çocuklar azarlandıktan sonra

mahzun mahzun bakakalmamışlar.

İntikamlarını hep gündoğumuna gizlemişler.

Vakit gelmiş yazı şımarmış,

gitmiş gecelere sarmalanmış.

Mürekkebini akıtacağı yeri hep yanlış seçmiş.

Sınırlarını aramış, bulduğu bekçi ışıkmış,

dinleyecek gibi olmuş, ama göz bebekleri kamaşmış.

Korkularından kendilerine bir ana bir de baba yapmışlar.

Hemen onlardan kaçmışlar.

Hattı hududu belli ebeveyn mi olurmuş?

Kimin dokuduğu, kimin okuduğu belli olsaymış,

söz ölmese de olurmuş.

Anlam diye ağlayarak ana saymışlar.

Yokluk diye sevinerek peder sanmışlar.

Elele vermiş karanlığa gömülmüşler.

Rahat edememiş bir yılanın ağzında rahimlerine geri yüzmüşler.

Nefes alınamayan, dert anlatılamayan bir günün öncesinde,

böylelikle doğmuş söz,

ancak yazıyla ölebilmek için.

Kalabalık bir sokakta karşılaşılanlar

Yaşlı orospular görüyorum,
ve yaşlı olmayan orospular.
Aradaki tek farkın zaman olmasını midem kaldırmıyor.
Erkekler görüyorum,
ve kadınlar,
hem erkek hem kadın olanlar,
ne erkek ne kadın olanlar,
insanlar diyeceğim dilim varmıyor,
aralarında yalnızca yaşamaya devam etmek zorunda olanlar var.

Ne zaman üzülsem aklımdan şiirler geçer.
Bazılarını yazarım,
bazıları buruşmuş bir kancığın kıçına benzer.
Maalesef benim duygularım yok,
fakat gözlerim gayet iyi seçer.
Hiçbir şair gözlere muhtaç olmamalı fikrimce.

Yerüstünden yazılan notlar öyle edebi gelmiyor kulağa,
öyle değil mi?
Ama yolda karşılaştıklarında benim de önümden çekilmiyorlar.

İşgüzar

İçimde saklı bir şeytanlık,
nedametten saraylar yaptım da kendime,
kimi davet etsem haksızlık.
Kapkaranlık suratımda öfkeden ak küller,
beyazlarım yoluna yağıyor,
siyahlarım hep nazarlık.

Harflerimi damağıma yapıştırdım.
Lal olacağım diye lav akıttım dimağımdan.

Yerin gözümde cennet,
Yerim gözümde cehennem,
Yüzünü dökse yüzü olurum,
yüzüm noksansa azarlık.

Ben hep hakka taparım,
haksa bana teslim olacağına ölmeyi yeğler.
Benim adım safi işgüzarlık.
Mevsimim hep güz, işim yazarlık.
Konuşsam kekemelik, yazsam kasaplık.
Dizelerim bile bulutlu, halbuki bana bir sen aydınlık.
Sen de bana fırtınaysan,
sonum ancak allahlık.