Kocaman bir şaka olmayı kaldıramazdım,
seni eğlendirdiğimi gördüğüm güne kadar.
Çürüyecek kadar hayatta kalmayı başaramamış herkesin ardından iyi insandı denir.
Aramızdan hep iyiler mi ayrılır, kaybolunca mı iyileşirler?
Şeytan devriminde başarılı olsa tanrı olur muydu?
Ömrümde hiçbir şeye bağlanmadım.
ne anama ne babama ne toprağıma.
Fakat kilden bozma ormana dönme bir ömür biçtim senden kendime.
Yüzün anam, babam, toprağım.
Henüz ben aşkı tanımıyorken,
yalnızca bedenlere sıfatlar takarken,
sevgilim diyecek kimse yokken bile
şiirler yazdığım adamsın.
Buram buram değer
sizlikten kokuşmuşum.
Hep size akar hayat yine de istemezsiniz.
Bense bir damla için günlerce yalvarırım.
Bir karadelik beni yine içine çekiyor.
Kanımdan olan her şey beni zehirliyor.
Ses tellerimi ancak hıçkırıklarım çalıyor.
Mutlu satırları öğrencilerime havale ediyorum.
Umudu onlara devlet aracılığıyla satıyorum.
Ben ne işe yarıyorum?
Beckett görse suratıma tükürürdü, ben yine yazıyorum, Beckett şükür!
Lanetli olduğunu yinelemek yeniden üretirmiş gerçekliğimi.
Şans diye bildiklerimizden yalanlıklar biçmedik mi?
Pişmanlık.
Bir ağır kadife elbise gibi pişmanlık.
Kessem, eskiciye versem, yaksam külleri havaya karışıp yine de yok olmayacak gibi.
Pişmanlık.
Sorularla geçen ömrümde cevabı hep bildim.
Hiç cesaretim olmadı.
Sonra yanılsamaların içinde kabullendim yaşamayı.
Birbirine bakan iki aynanın sonsuzluğunda gördüm seni.
Kendimi de hemen karşında buldum.
Bulmak, arınmak.
Arınmak, dünyaya evcilleşmek,
topluma yabanileşmek.
Bir karadelik beni yine geri kusuyor.
Bu sefer yalnız değilim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder